Dzieci przychodzące do szkoły, rzadko kiedy osiągają stopień dojrzałości szkolnej równomierny. Jedne z nich potem z biegiem czasu wyrównają ten poziom same w toku rozwoju, inne jednak wymagają niezwykłej troski i uwagi ze strony nauczyciela i rodziców.
Przygotowanie dziecka do szkoły to praca długofalowa, rozpoczynająca się już z momentem pójścia do przedszkola i polegająca na stymulowaniu go w jego rozwoju psychofizycznym, intelektualnym i emocjonalnym. Dziecko "zaopiekowane" pod tym względem, z większą łatwością przekroczy próg szkolny, będzie się dobrze czuło w szkole i będzie miało pozytywny stosunek do nauki. Dobry start zapewni pomyślność w pozostałych latach nauki.
Fakt pójścia dziecka do szkoły jest ważnym elementem, ale i trudnym dla całej rodziny. Zmieniają się obowiązki, zmieniają się role w rodzinie, nigdy już nie będzie tak samo jak przedtem.
Niezwykle ważna jest wtedy współpraca rodziny ze szkołą (wychowawcą, dyrektorem, pedagogiem), aby dla wszystkich ta zmiana była korzystna, a dziecko wiedziało, że ma wśród dorosłych wsparcie.
Co można zrobić, aby ten etap był dla dziecka łatwiejszy?
- Dbać o zdrowie fizyczne dziecka, informować nauczyciela i wzajemnie rodziców o ewentualnym wpływie danych leków na jego funkcjonowanie; korygować wady fizyczne, pilnować prawidłowej wymowy.
- Zanim dziecko przekroczy próg budynku szkolnego, podprowadzać je tam, mówić i pokazywać, że to będzie jego szkoła.
- Dużo mówić o autorytecie dorosłych i nauczycieli, że będą to ważne osoby, które nauczą go nowej wiedzy i umiejętności.
- Rozwijać logiczne myślenie, pobudzać do obserwacji, zapamiętywania i wysnuwania wniosków ze zjawisk występujących w świecie.
- Dbać o prawidłowy rozwój ruchowy dziecka, co w dobie komputerów, ale i mody na sport jest niezwykle ważne.
- Uczyć szanowania pomocy szkolnych, porządku w tornistrze, na ławce, w domu, w zabawkach.
- Zapewnić dziecku odpowiednie miejsce i czas do nauki, pomoc w sprawdzaniu jego postępów.
- Usprawniać jego samodzielność, przydzielać mu odpowiednie zadania do jego wieku, uczyć dbania o siebie.
- Wyrabiać umiejętność współżycia w grupie, mówić o dobrych stronach posiadania przyjaciół, zachęcać i organizować spotkania z nimi.
- Być bardzo uważnym na to, co się z dzieckiem dzieje, rozmawiać z nim, pomagać rozwiązywać początkowe trudności; zawsze mieć kontakt z wychowawcą, rozmawiać z nim co jakiś czas o postępach dziecka, ale i trudnościach.
- Dbać również o kontakt z innymi rodzicami, rozmawiać o dzieciach i o tym, co się dzieje w szkole (czasem może to być dobre źródło informacji o tym, co mogliśmy przeoczyć).
- Należy co jakiś czas pojawiać się w szkole (odbierać z lekcji, ze świetlicy, z basenu), nie zostawiać dziecka samemu sobie, nawet wtedy kiedy jest bardzo samodzielne.
- Dbać o czas zabawy i relaksu, aby postępy w nauce nie przysłaniały innych rzeczy w życiu dziecka i nie tylko były źródłem poczucia wartości.
- Gdy pojawiają się trudności, należy korzystać z pomocy psychologów i pedagogów kompetentnych w tym zakresie.
Mam nadzieję, że pamiętając o tych kilku wskazówkach, każdy rodzic wie, że dziecko aby prawidłowo się mogło rozwijać potrzebuje do tego silnych korzeni i dużych, powiewnych skrzydeł.
Katarzyna Jaworska
Konsultant Pracowni Wychowania
ROM-E Metis w Katowicach